محله های قدیمی اصفهان

خواجو

 تا اوایل عصر صفویه، محله خواجو، این محله بزرگ و با صفای اصفهان، به نام‌های محله باغ‌کاران(کاران به معنای قنات یا نزدیک آب)، محله کوطراز، طرازآباد و حسن‌آباد نامیده می‌شد. نام خواجو، که هنوز هم به این محل اطلاق می‌شود، تحریفی از کلمه و عنوان خواجه است که به مناسبت سکونت بزرگان و خواجه‌های روزگار شاه عباس اول به بعد به این محل داده شده است؛ یعنی، محله خواجه‌ها. برخی «خا» را به معنای گودال و خاجوی را به معنای جوی گود دانسته‌اند. قصرهای آل بویه و سلاجقه در آنجا و نزدیک رودخانه قرار داشت. محلات نزدیک به آن که به طرف شهر منتهی می‌شدند مثل حسن‌آباد، باغات و پاقلعه نیز اعتبار تاریخی داشته‌اند.

جلفا

سکونت دادن ارامنه مهاجر ارمنستان در زمان شاه عباس اول صفوی از حدود سال ۱۰۱۳ هجری قمری منطقه‌ای وسیع با امکاناتی متعدد برای زندگی و امور اقتصادی و اماکن مذهبی چون کلیساها را پدید آورد. مشهورترین کلیسای جلفا وانک یا سن سور است. کلیساهای قدیمی‌تری نیز وجود دارد؛ از قبیل بیدخم (بیت‌اللحم) و هاکوپ (یعقوب مقدس). هنوز نیز آثار متعدد تاریخی از جمله خانه‌هایی از عصر صفویه در جلفا پابر جاست.

برخی دیگر از محلات تاریخی اصفهان عبارت بودند از: باطرقان (خیابان گلزار و قسمت‌هایی از خیابان بزرگمهر کنونی)، فرسان (قسمت‌هایی از خیابان سروش، خیابان پروین و حوالی آن) و جوزدان (قسمت عمده خیابان کاشانی).